Είναι 2016 και μέσα σε ένα newsroom στην Ινδία, μια ομάδα αγροτικών γυναικών δημοσιογράφων συζητούν γιατί πρέπει να απομακρυνθούν από την έντυπη αναφορά στην ψηφιακή. Είναι μια συνομιλία που θα την ένιωθαν οικεία στους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο—με τη διαφορά ότι πολλοί από τους ρεπόρτερ στο διαδικτυακό ειδησεογραφικό πρακτορείο Khabar Lahariya δεν έχουν αγγίξει ποτέ ένα smartphone, πόσο μάλλον το έχουν χρησιμοποιήσει για τη λήψη βίντεο. «Φοβάμαι», λέει μια γυναίκα, σημειώνοντας ότι ακόμα μαθαίνει πώς να αναφέρει για έντυπη μορφή. Μια άλλη εξηγεί ότι δεν χρησιμοποιεί καν το τηλέφωνο που έχει η οικογένειά της από φόβο μήπως το καταστρέψει. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, έτσι κι αλλιώς μαθαίνουν.
[time-brightcove not-tgx=”true”]
Όταν οι κινηματογραφιστές Rintu Thomas και Sushmit Ghosh συμμετείχαν σε αυτή τη συζήτηση στο Khabar Lahariya, επιβεβαίωσε ότι είχαν πέσει πάνω σε κάτι ιδιαίτερο. Ένα χρόνο νωρίτερα, ξεκίνησαν να δημιουργήσουν το ντοκιμαντέρ Γράφοντας με τη Φωτιά, η οποία παρακολουθεί στενά μια χούφτα δημοσιογράφων του Khabar Lahariya από το 2016 έως το 2019. Η ταινία σηματοδοτεί το πρώτο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του παντρεμένου ζευγαριού και έγινε από την εταιρεία παραγωγής τους Μαύρες ταινίες εισιτηρίων, που εστιάζει σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης.
Διαβάστε περισσότερα: Γιατί το πολυπληθέστερο κράτος της Ινδίας μόλις ψήφισε νόμο εμπνευσμένο από μια αντιμουσουλμανική θεωρία συνωμοσίας
Οι δημοσιογράφοι του Khabar Lahariya αναφέρουν για παράνομες εξορύξεις, υποθέσεις βιασμού, υποομαδική υγιεινή, εκλογές και θρησκευτική πόλωση στις τοπικές τους κοινότητες στο Uttar Pradesh της Ινδίας—την πολυπληθέστερη πολιτεία της χώρας και ένα με σημαντικές διάκριση κάστας και υψηλά ποσοστά εγκλήματα κατά των γυναικών. Η βραβευμένη ταινία, που έκανε πρεμιέρα στο Sundance τον Ιανουάριο 2021, ήταν πρόσφατα προεπιλεγμένος για Όσκαρ στην κατηγορία «Ντοκιμαντέρ». Σε μια ομαδική συνέντευξη με το προσωπικό του TIME στις 20 Ιανουαρίου, και σε μεταγενέστερες επακόλουθες συνομιλίες, ο Thomas και ο Ghosh μοιράστηκαν πώς προσέγγισαν την ιστορία και τις εμπειρίες τους από τη δουλειά στην ταινία και την κυκλοφορία της κατά τη διάρκεια της πανδημίας. «Θέλαμε το κοινό να έχει μια καθηλωτική εμπειρία του τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος Dalit που εργάζεται στο Uttar Pradesh», λέει ο Ghosh.
Οι γυναίκες στο Khabar Lahariya, που μεταφράζεται σε “Waves of News” είναι κυρίως Dalit-αναμεταξύ μια από τις πιο περιθωριοποιημένες ομάδες στην Ινδία, η οποία περιλαμβάνει άτομα που καταπιέζονται ως κατώτερης κάστας ή άτομα που βρίσκονται εκτός του συστήματος της κάστας.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του Γράψιμο με τη Φωτιά είναι η Meera Devi, η οποία είναι η επικεφαλής ρεπόρτερ της εκπομπής όταν ξεκινά το ντοκιμαντέρ. (Τώρα είναι επικεφαλής του γραφείου.) Η Devi είναι ένας χαρισματικός ηγέτης που έχει επενδύσει βαθιά στην ανάπτυξη των δημοσιογράφων που εργάζονται για αυτήν και στις ιστορίες που λέει. Σε μια σκηνή, η Devi —η οποία είναι η ίδια η Dalit— επισκέπτεται μια γειτονιά Dalit ως μέρος της αναφοράς της για την εθνική κυβέρνηση Αποστολή Swachh Bharat, που είχε υποσχεθεί καθολική υγιεινή για όλους τους Ινδούς. Ρωτάει μια γυναίκα της οποίας η οικογένεια πρέπει ακόμα να αφοδεύσει έξω από το σπίτι της αν πιστεύει ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα όταν λένε ότι έχουν εκπληρώσει αυτή την υπόσχεση. «Κοιτάξτε την κατάσταση του σπιτιού μου. Πρέπει να πάμε τα παιδιά μας στο δάσος, ακόμα και τη νύχτα», απαντά η γυναίκα. Όταν ο Ντέβι ρωτά μια άλλη οικογένεια Νταλίτ γιατί το σπίτι τους βρίσκεται τόσο μακριά από το κύριο χωριό, λένε ότι συμβαίνει επειδή άλλες κοινότητες τους θεωρούν ακάθαρτους.
Η Devi και η οικογένειά της αντιμετωπίζουν επίσης διακρίσεις. Λέει στην ταινία ότι ο συμμαθητής της κόρης της άρχισε να την κοροϊδεύει όταν έμαθε ότι ήταν ο Ντάλιτ. «Λέω στις κόρες μου η ταυτότητα της κάστας τους θα τις ακολουθεί πάντα. Έτσι είναι δομημένη η κοινωνία μας. Αλλά είναι σημαντικό να αμφισβητήσουμε το σύστημα», λέει ο Devi.
Η Devi χρησιμεύει ως αφοσιωμένος μέντορας σε όσους εργάζονται κάτω από αυτήν, διδάσκοντάς τους τα πάντα, από το πώς να χρησιμοποιούν ένα smartphone και να αναγνωρίζουν το αγγλικό αλφάβητο μέχρι να σκέφτονται κριτικά για τις γωνίες και το καδράρισμα. Σε μια σκηνή, κάθεται μια νεαρή ρεπόρτερ, η Shyamkali, για να εξηγήσει γιατί η ιστορία της για έναν θρησκευτικό γκουρού θα μπορούσε άθελά της να προωθήσει το έργο του και να αποκαλύψει πώς κάποιοι χρησιμοποίησαν την ιδιότητά τους για να εκμεταλλευτούν σεξουαλικά γυναίκες.
Αρχικά, η Shyamkali είναι ένα από τα μέλη του newsroom που παλεύει περισσότερο με τη δουλειά της. (Σε μια άλλη σκηνή, οι συντάκτες λένε ότι έχει χαμηλό αριθμό μηνιαίων δημοσιεύσεων.) Αλλά στο τέλος της ταινίας, η εντυπωσιακή της αναφορά σε μια υπόθεση βιασμού οδηγεί στη σύλληψη του φερόμενου δράστη – μια απόδειξη της ανάπτυξής της υπό την καθοδήγηση του Devi. «Η αυστηρότητα με την οποία έχουν εκπαιδεύσει ο ένας τον άλλον είναι τόσο δυνατή και βαθιά», λέει ο Ghosh.
Διαβάστε περισσότερα: Πόσο καιρό ο Μπάιντεν θα προσποιείται ότι η Ινδία του Μόντι είναι σύμμαχος των Δημοκρατικών;
Η Ντέβι προσεγγίζει τις συνεντεύξεις της με γνήσια περιέργεια, ακόμα κι όταν μπορεί να μην συμφωνεί με τις απόψεις όσων παίρνει συνέντευξη. «Ως δημοσιογράφοι κοιτάζουν τις βαθιές πληγές της Ινδίας με συμπονετικό φακό, με γνήσια πρόθεση να κατανοήσουν τον κόσμο», λέει ο Thomas. Σε μια σκηνή, ρωτά έναν άντρα γιατί φοράει πολιτικά διακριτικά σε μια θρησκευτική γιορτή. Όταν εκείνος απαντά λέγοντας ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ πολιτικού και μη πολιτικού, εκείνη ρωτά απαλά τι σχέση έχει ο Θεός με την πολιτική.
Ενώ η ταινία αποκαλύπτει σοβαρά ζητήματα όπως η καταπίεση της κάστας και η βία κατά των γυναικών, οι γυναίκες ρεπόρτερ που οδηγούν την ιστορία διατηρούν το πνεύμα τους ενώ βρίσκονται έξω στο γήπεδο. Μέρος αυτού ήταν σχεδιαστικά: Η Τόμας λέει ότι είχε βαρεθεί τις μονοδιάστατες ιστορίες για τα γυναικεία βάσανα που αποτυγχάνουν να απεικονίσουν τη ζεστασιά και την πολυπλοκότητα της γυναικείας αλληλεγγύης. «Οι άνθρωποι σκέφτονται ότι αυτή θα είναι μια σκοτεινή, βαριά ταινία κοινωνικής δικαιοσύνης που βγαίνει από την Ινδία και μετά βιώνουν την εξυπνάδα, την εξυπνάδα και την οξυδέρκεια αυτών των γυναικών και είναι σαν να», λέει ο Ghosh. «Η ταινία δεν θα ήταν τόσο δυνατή χωρίς αυτό».
Ο Τόμας λέει ότι η ταινία δείχνει επίσης τη σημασία των διαφορετικών δημοσιογραφικών αιθουσών. Στην Ινδία υπάρχουν πολλά δημοσιογραφικά γραφεία κυριαρχείται από άνδρες κυρίαρχης κάστας. Εν τω μεταξύ, στο Khabar Lahariya, πολλοί από τους ρεπόρτερ είναι επιζώντες από τα είδη των τραυμάτων και των προκλήσεων για τα οποία γράφουν στις ιστορίες τους. «Προέρχονται από τις κοινότητες για τις οποίες αναφέρουν. Υπάρχει αυτή η πρόσθετη αίσθηση: αν δεν εμφανιστώ σε αυτό το μέρος, αυτή τη στιγμή, αύριο, κανείς άλλος δεν θα εμφανιστεί», λέει ο Thomas.
Το ντοκιμαντέρ σημειώνει κλείνοντας ότι περισσότεροι από 40 δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί από το 2014 στην Ινδία, καθιστώντας το ένα από τα πιο θανατηφόρα χώρες προς το ασκήσει τη δημοσιογραφία.
Ο Thomas και ο Ghosh ελπίζουν ότι η ταινία ωθεί τους θεατές να σκεφτούν πώς μπορούν να υποστηρίξουν ανεξάρτητα τοπικά μέσα, όπου κι αν ζουν. «Το τέταρτο συγκρότημα, παγκοσμίως, βρίσκεται υπό πίεση και είναι σημαντικό για τους πολίτες να υπερασπίζονται τις αξίες του, να βρίσκουν δημοσιογράφους και θεσμούς στο έργο των οποίων πιστεύουν και να βρουν έναν τρόπο να τους υποστηρίξουν», λέει ο Ghosh.
Ο Khabar Lahariya είχε ήδη λειτουργήσει για περισσότερο από μια δεκαετία όταν οι κινηματογραφιστές έφτασαν για να τεκμηριώσουν τη δουλειά τους. Τώρα, το κανάλι τους στο Youtube έχει σχεδόν 550.000 συνδρομητές, η ομάδα τους μεγαλώνει και παρακολουθούν στενά τις φετινές εκλογές στο Uttar Pradesh.
Ερωτηθείς εάν η παρουσία των κινηματογραφιστών μπορεί να επηρέασε την επιτυχημένη πορεία του Khabar Lahariya, ήταν ξεκάθαροι ότι ήταν μια σύμπτωση. Δεν τους σταματούσε», λέει ο Ghosh. «Ήταν σαν να κινείται αυτό το τρένο. Θέλεις να πας ή όχι;»