Η δημοσίευση πολλών άρθρων που αποκαλύπτουν την ευπάθεια των ψαριών εκτροφής στο παράσιτο anisakis ώθησε την ερευνητική ομάδα στη Θαλάσσια Ζωολογία του Πανεπιστημίου της Βαλένθια να αξιολογήσει πειραματικά τη μολυσματική ευαισθησία των ψαριών. Τα αποτελέσματα από το έργο ANITEST, που μόλις ολοκληρώθηκε, δείχνουν ότι στην απίθανη περίπτωση να φτάσει το παράσιτο στα αγροκτήματα, τα ψάρια δεν είναι πολύ επιρρεπή στη μόλυνση.

Μέχρι τώρα η υδατοκαλλιέργεια θεωρούνταν χώρος απαλλαγμένος από ανισάκια, καθώς τα ψάρια τρέφονται με τροφή που δεν έχει το παράσιτο. Πρόσφατα άρθρα αναφέρουν σποραδικές περιπτώσεις παρουσίας του παρασίτου σε εκτρεφόμενα ψάρια. Στην πραγματικότητα, το anisakis (Anisakis spp.) είναι ικανό να μολύνει σχεδόν οποιοδήποτε ψάρι. Ωστόσο, το έργο ANITEST – μια μέθοδος για την αξιολόγηση της μολυσματικότητας για υδατοκαλλιέργειες απαλλαγμένες από anisakis – αποκάλυψε ότι αυτό το παράσιτο έχει πολύ περιορισμένο ποσοστό μόλυνσης, που σχεδόν πάντα διασπάται από αντιπαρασιτικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα κατά την κατάποση και την πέψη της τροφής.

Το ANITEST ηγήθηκε της ομάδας Θαλάσσιας Ζωολογίας του Cavanilles Institute for Biodiversity and Evolutive Biology (ICBiBE) του Πανεπιστημίου της Βαλένθια, μια μελέτη που περιελάμβανε τη συνεργασία του Ιδρύματος Βιοποικιλότητας του Υπουργείου Οικολογικής Μετάβασης και Δημογραφικής Πρόκλησης μέσω του προγράμματος Pleamar. συγχρηματοδοτείται από το FEMP.

Το έργο επικεντρώθηκε στην αξιολόγηση της πραγματικής ευαισθησίας των εκτρεφόμενων ειδών όταν εκτίθενται στο παράσιτο, καθώς και στην ανάπτυξη διαδικασιών για την εκμάθηση του μολυσματικού δυναμικού του anisakis.

Η μελέτη υπογραμμίζει ότι οι μολυσματικές ικανότητες του anisakis είναι σχετικά χαμηλές, καθώς μόνο το 10% των παράσιτα καταφέρνουν να μολύνουν τα ψάρια. «Το γεγονός ότι τα παράσιτα έχουν κινητικότητα και φαινομενικά φυσιολογική εμφάνιση δεν υπονοεί ότι ήταν βιώσιμα, με τον ίδιο τρόπο που τα ακίνητα και κατεστραμμένα παράσιτα κατάφεραν να μολύνουν τα ψάρια», λέει ο Alejandro López, ερευνητής του ICBiBE και ένας από τους υπεύθυνους. για την ANITEST. «Αυτή η χαμηλή ικανότητα μόλυνσης μειώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι, μεταξύ του περιορισμένου ποσοστού των παρασίτων που επικράτησαν στα ψάρια, υπήρχαν πολλά εγκλωβισμένα και ζωντανά σκουλήκια που παρουσίαζαν αξιοσημείωτες εξωτερικές και εσωτερικές βλάβες, που θα εμπόδιζαν τη μολυσματική τους ικανότητα».

Η ομάδα παρατήρησε ότι ο χρόνος που χρειάζονται αυτά τα παράσιτα για να διεισδύσουν στο πεπτικό σύστημα των ψαριών και να κρατηθούν στην σπλαχνική κοιλότητα είναι πολύ σύντομος—έξι ώρες μετά την κατάποση. Παρατήρησε επίσης ότι ο ανισάκης κρατά μόνο την επιφάνεια των σπλάχνων και του συνδετικού ιστού, και ποτέ στον μυ του ψάρι, κάτι που είναι σημαντικό, καθώς το τελευταίο είναι το κομμάτι που ενδιαφέρει τον καταναλωτή».

Η μελέτη αποκαλύπτει την ανάγκη ανάπτυξης τυποποιημένων πειραματικών μοντέλων μόλυνσης, τα οποία θα επέτρεπαν να μάθουμε εάν το anisakis είναι ικανό να μολύνει σε διαφορετικά σενάρια οικολογικού, επιδημιολογικού και σχετικού με την υγεία σενάρια.