Όταν οι άνδρες εργαζόμενοι πιστεύουν ότι απειλείται το φύλο τους, είναι πιο πιθανό από τις γυναίκες συναδέλφους τους να εμπλακούν σε αποκλίνουσα συμπεριφορά όπως ψέματα, εξαπάτηση ή κλοπή στο χώρο εργασίας, προτείνει νέα έρευνα.

Γίνονται επίσης λιγότερο χρήσιμοι για τους συναδέλφους και λιγότερο πρόθυμοι να συνεργαστούν σε οργανωτικές πρωτοβουλίες, δήλωσε ο Keith Leavitt από το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας που μόλις δημοσιεύτηκε στο περιοδικό. Οργανωτική Συμπεριφορά και Διαδικασίες Ανθρώπινων Αποφάσεων.

Τα ευρήματα ρίχνουν φως στις συνέπειες των αντιληπτών γένος απειλές σε μια εποχή που ο παραδοσιακός ανδρισμός έχει γίνει ένα έντονο θέμα πολιτικών και πολιτιστικών συζητήσεων, δήλωσε ο Leavitt, καθηγητής διοίκησης και αναπληρωτής πρύτανης για την έρευνα στο College of Business του OSU.

Οι απειλές λόγω φύλου εμφανίζονται όταν ένα άτομο κατάσταση ως τυπικό μέλος του φύλου με το οποίο ταυτίζονται τίθεται υπό αμφισβήτηση. Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει σταθερά ότι όταν η αίσθηση του ανδρισμού κάποιου είναι σε κίνδυνο, οι άντρες αντιδρούν γρήγορα με συμπεριφορές όπως το να ξεπερνούν τους άλλους ή να συγκεντρώνουν πόρους για να επιβεβαιώσουν ξανά την κατάστασή τους.

«Το κοινό δικαίως φώναξε τις εταιρείες όπου οι κουλτούρες που θυμίζουν frat έχουν δημιουργήσει τρομερούς χώρους εργασίας για τις γυναίκες υπαλλήλους», δήλωσε ο Leavitt, ειδικός σε οργανωτικές η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και συμπεριφορική ηθική. «Αυτή η έρευνα μας δίνει μια πιο λεπτή κατανόηση του τι πυροδοτεί ορισμένες από αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές μεταξύ των ανδρών».

Διαχρονικά και σε πολλούς πολιτισμούς, ο ανδρισμός αντιμετωπίζεται ως μια θέση που πρέπει να κερδηθεί και να διατηρηθεί, ενώ η γυναικεία ηλικία θεωρείται γενικά σταθερή, είπε ο Leavitt. Για τους άνδρες, οι προκαθοριστικές συμπεριφορές φύλου τείνουν να επικεντρώνονται στην ατομική δύναμη, όπως το να είναι διεκδικητικοί ή να αγωνίζονται για επιτεύγματα. Για τις γυναίκες, οι έμφυλες συμπεριφορές μπορεί να περιλαμβάνουν την ευαισθησία ή την εξυπηρέτηση άλλων.

Στόχος του Leavitt και των συνεργατών του ήταν να κατανοήσουν καλύτερα πώς αυτή η απάντηση, γνωστή ως κοινωνικό αντανακλαστικό απόδειξης, σχετίζεται με το κακό ΧΩΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. Διεξήγαγαν μια σειρά μελετών για να διερευνήσουν αυτές τις έννοιες.

Για την πρώτη μελέτη, 186 άνδρες και γυναίκες συμμετέχοντες από διαφορετικούς κλάδους πήραν ένα ερωτηματολόγιο που μετρούσε τις αντιλήψεις ότι το φύλο τους απειλείται στην εργασία, με στοιχεία όπως «Άλλοι στον χώρο εργασίας μου αμφισβήτησαν δημόσια τον ανδρισμό ή τη γυναικεία μου ιδιότητα». Εκείνοι που ανέφεραν ότι απειλείται το φύλο τους στην εργασία ήταν πολύ πιο πιθανό να αναφέρουν ότι εμπλέκονται σε αποκλίνουσες συμπεριφορές στην εργασία, αν και το αποτέλεσμα ήταν πολύ ισχυρότερο στους άνδρες παρά στις γυναίκες.

Στη δεύτερη μελέτη, 194 συμμετέχοντες στη μελέτη ανατέθηκαν τυχαία να γράψουν για αναμνήσεις συνηθισμένων δραστηριοτήτων, όπως το να φάνε δείπνο το προηγούμενο βράδυ ή για περιπτώσεις όπου η κατάσταση του φύλου τους είχε απειληθεί. Μετά τη συγγραφική άσκηση συμμετείχαν σε διαπραγματευτική δραστηριότητα. Σε σύγκριση με τα άτομα που έγραψαν για συνηθισμένες δραστηριότητες, οι άνδρες, αλλά όχι οι γυναίκες, που θυμήθηκαν μια εποχή που αμφισβητήθηκε η θέση τους ως προς το φύλο, ήταν πολύ πιο πιθανό να πουν ψέματα για να κερδίσουν πλεονέκτημα στη διαπραγματευτική δραστηριότητα.

Στην τρίτη μελέτη, οι ερευνητές παρακολούθησαν 131 εργαζόμενους σε εργοστάσιο κατασκευής βιομηχανικών μηχανημάτων για έξι εργάσιμες ημέρες. Κάθε πρωί, οι υπάλληλοι έλαβαν τυχαία εκδόσεις της άσκησης γραφής μνήμης από τη δεύτερη μελέτη. Αυτή τη φορά, η άσκηση περιελάμβανε μια πρόσθετη προϋπόθεση για να διαπιστωθεί εάν άνδρες και γυναίκες αντιδρούσαν διαφορετικά σε ευρύτερους τύπους απειλών στο χώρο εργασίας πέρα ​​από αυτές που σχετίζονται με το φύλο.

Στο τέλος κάθε εργάσιμης ημέρας, οι εργαζόμενοι ανέφεραν τη δέσμευσή τους σε καλές πράξεις, όπως να βοηθήσουν τους συναδέλφους να διατηρήσουν μια θετική στάση και αρνητικές πράξεις, όπως να κακομεταχειρίζονται άλλους ή να χαλαρώνουν σκόπιμα.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι άνδρες, αλλά όχι οι γυναίκες, ήταν πιο πιθανό να συμμετάσχουν σε περισσότερες παρεκκλίσεις και λιγότερες περιπτώσεις βοήθειας τις ημέρες που ένιωθαν ότι το φύλο τους είχε υπονομευθεί. Αυτές οι διαφορές φύλου δεν ήταν παρούσες ως απάντηση σε άλλους τύπους απειλών στην εργασία.

«Η έρευνα στην ψυχολογία των κινήτρων έχει γενικά βρει ότι οι άνθρωποι έχουν τρεις βασικές ανάγκες: Να αισθάνονται αυτόνομα και να ελέγχουν, να νιώθουν ικανοί και να σχετίζονται με τους άλλους. Βρήκαμε ότι για τους άνδρες, οι απειλές φύλου διαβρώνουν την αίσθηση της αυτονομίας τους, η οποία με τη σειρά της τους παρακινεί να συμπεριφέρονται με τρόπους που αποδεικνύουν την ανεξαρτησία τους από τους κανόνες και από τους άλλους», δήλωσε ο Lei “Luke” Zhu, αναπληρωτής καθηγητής στο Schulich School of Business στο Πανεπιστήμιο του York και ένας από τους συν-συγγραφείς της εφημερίδας.

«Αντίθετα, επειδή η θηλυκότητα συνδέεται γενικά με την κοινοτική συμπεριφορά σε οργανισμούς, το φύλο των γυναικών στην εργασία δεν επηρεάζει την αντιληπτή ικανότητά τους να συμπεριφέρονται αυτόνομα».

Ο Leavitt είπε ότι υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι κάποιο στοιχείο αυτού του φύλου απειλή η ανταπόκριση στους άνδρες είναι έμφυτη. Αλλά οι άνδρες που διαπιστώνουν ότι πρέπει να επιβεβαιώσουν εκ νέου την ταυτότητα φύλου τους στο χώρο εργασίας θα μπορούσαν να εξετάσουν εναλλακτικές μεθόδους.

«Αυτό το αντανακλαστικό μπορεί πιθανώς να διοχετευθεί σε πιο υγιεινές διεξόδους, όπως αθλητικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, αντί να περιμένει απλώς να εξαφανιστεί», είπε.

Η τρέχουσα πολιτική και πολιτιστική συζήτηση, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης όρων όπως “τοξική αρρενωπότητα” ή “mansplaining”, μπορεί επίσης να τροφοδοτεί περαιτέρω τους διαχωρισμούς των φύλων στο χώρο εργασίας, στον βαθμό στον οποίο αυτή η γλώσσα δημιουργεί ακούσια απειλές για το φύλο στο χώρο εργασίας για τους άνδρες. Ο Leavitt προτείνει ότι η εστίαση της ευρύτερης συζήτησης γύρω από συγκεκριμένες αρνητικές συμπεριφορές και τη βλάβη που προκαλούν σε άλλους μπορεί να είναι πιο εποικοδομητικό.

«Ως κοινωνία, πρέπει να ομαλοποιήσουμε μια ευρύτερη και υγιέστερη εννοιολόγηση του ανδρισμού, επειδή οι συμπεριφορές που διατήρησαν ιστορικά την θέση των ανδρών δεν ευνοούν τους συνεργατικούς χώρους εργασίας», είπε ο Leavitt. «Επιπλέον, αντί να χρησιμοποιούμε επιπόλαια ετικέτες όπως «τοξική αρρενωπότητα», που υποδηλώνουν ότι αυτά τα προβλήματα είναι ενδημικά στον ανδρισμό, μπορεί να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε καλύτερα αυτά τα ζητήματα εστιάζοντας σε συγκεκριμένες τοξικές συμπεριφορές, όπως η σεξουαλική παρενόχληση ή ο υπερανταγωνισμός, χωρίς τη δημιουργία φύλου. απειλές μεταξύ των ανδρών και πυροδότηση επακόλουθων αρνητικών αντιδράσεων».

Επιπλέον συν-συγγραφείς της μελέτης είναι η Maryam Kouchaki του Northwestern University και ο Anthony Klotz του Texas A&M University.