Είναι δύσκολο να εξηγηθεί η άνοδος της δημοτικότητας που έχουν δει τα manga και τα anime τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως “μεγάλα κεφάλια, λυκεφάλους που μάχονται με τέρατα” δεν είναι απαραιτήτως ανακριβές και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα αρκετά δίκαιο κομμάτι πολλών μεσαίων. Αλλά ρε φίλε, αρέσει στον κόσμο και αν σε πολλούς αρέσει κάτι, αυτό συνήθως σημαίνει ότι έχει κάποια αξία. Εκτός από τη Σκα. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει το ska. Απλώς ακούστε surf rock και πείτε το μια μέρα.
Ίσως για πολλούς από εμάς όλα ξεκίνησαν όταν είδαν τον Goku να πηγαίνει στο Super Saiyan για πρώτη φορά. Τα παιδικά μας μάτια δεν ήξεραν πόσο χρειαζόμασταν για να δούμε έναν χρυσαυγίτη να ουρλιάζει. Για μερικούς από εμάς είναι όλες οι σαγηνευτικά τραβηγμένες γυναίκες με τις οποίες μπορεί κανείς να γεμίσει τη ζωή τους αντί να έχει μια πραγματική φίλη. Όχι εγώ όμως, σίγουρα όχι εγώ.
Καθώς αυτή η ιδιόμορφη μάρκα ιαπωνικών κινούμενων σχεδίων εισέρχεται στο mainstream, οι άνθρωποι που τους αρέσει μένουν με την ψυχρή συνειδητοποίηση ότι θα πρέπει να εξηγήσουν στους φίλους τους γιατί είναι καλό να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο τους για να επενδύσουν στη φανταστική ζωή των πειρατές βασιλιάδες, έφηβοι κυνηγοί επικηρυγμένων και αμνησιακοί με κεφάλια σαύρας που σκοτώνουν μάγους για να μάθουν το παρελθόν τους. Σοβαρά, δείτε το Dorohedoro είναι περίεργο και εκπληκτικό.
Άλεξ Μπλέτσμαν εξηγεί τον αγώνα.