Εντυπωσιακά, ο θρυλικός Μάρτιν Σιν, και η εξίσου θρυλική Σάλι Φιλντ, υποδύονται τον θείο Μπεν και τη θεία Μέι. Μετά είναι η Γκουέν Στέισι, την οποία υποδύεται η Έμα Στόουν. Όπως αποδεικνύεται από την απόφαση του στούντιο να προσλάβει τον Webb, είναι σαφές ότι τα ρομαντικά στοιχεία της ιστορίας ήταν πάντα πρωταρχικής σημασίας – μια επιλογή που φαινομενικά απέδωσε σε κάποιο βαθμό, αφού μόνο Breaking Bad αντιπάλους The Amazing Spider-Man για κριτικές που αναφέρουν ασταμάτητα τη λέξη «χημεία».

Αλλά ενώ ο Γκάρφιλντ και ο Στόουν αποτελούν ένα αξιόπιστο ζευγάρι (πιθανότατα επειδή είναι ήταν ένα αληθινό ζευγάρι) το σενάριο ταλαντεύεται μεταξύ δυστυχώς γνωστών ρυθμών ιστορίας και αυτοκαταστροφικών αναθεωρήσεων. Αυτό που έκανε την ιδέα του Spider-Man τόσο επιτυχημένη εξ αρχής ήταν ότι η ιστορία προέλευσής του ήταν εντελώς τυχαία. Οι αναγνώστες κόμικς θα μπορούσαν να οραματιστούν τον εαυτό τους στη θέση του Πίτερ Πάρκερ, επειδή ήταν απλώς ένας δύστροπος έφηβος σπασίκλας που έμοιαζε ιδιαίτερα ορεκτικός σε ένα ραδιενεργό αραχνοειδές.

The Amazing Spider-Man, από την άλλη, επινοεί ένα περίπλοκο μυστήριο που αφορά τους γονείς του Πίτερ. Μαθαίνουμε ότι στην πραγματικότητα ήταν ο κύριος Πάρκερ που σχεδίασε τη γενετικά τροποποιημένη αράχνη που δαγκώνει τον Peter—κάτι που συμβαίνει μόνο επειδή ακολουθεί μια σειρά από στοιχεία που άφησε βολικά πίσω στην παλιά τσάντα του μπαμπά του σαν ένα στήριγμα σε ένα δωμάτιο απόδρασης με έκπτωση. Στις πρώτες στιγμές της ταινίας, βλέπουμε τον πατέρα του να δουλεύει στο πείραμά του με την αράχνη, δείχνοντας ότι Αυτό Η έκδοση του Peter Parker έμελλε να γίνει Spider-Man, προκαθορισμένη, χάρη στις οικογενειακές του σχέσεις.

Περαιτέρω μόνωση του Peter’s Garfield από την σχετικότητα, οι οικονομικές ανησυχίες, τόσο ζωτικής σημασίας για το δράμα των ταινιών του Raimi, απορρίπτονται σχεδόν εντελώς. Είμαστε επανειλημμένα είπε αυτά τα χρήματα είναι σφιχτά (η Μέι τελικά πρέπει να πάει σε σχολή νοσηλευτικής για να βοηθήσει να πληρώσει τους λογαριασμούς). Όμως, ενώ το σπίτι των Πάρκερ στις ταινίες του Ράιμι είναι κατάλληλα σεμνό και ρεαλιστικά μη μοντέρνο, στην ταινία του Γουέμπ, ζουν σε έναν κατάλογο του Pottery Barn ζωντανεύουν.