Όλοι ξέρουμε πώς πάει αυτό. Βυθίζεστε σε μια ταινία ή τηλεοπτική σειρά, νιώθοντας πλήρως βυθισμένοι και αφοσιωμένοι στην ιστορία που λένε. Η δυσπιστία σας αναστέλλεται, οι κανόνες του σύμπαντος είναι συνεκτικοί και η πλοκή είναι συναρπαστική.

Ξαφνικά. ΜΠΑΜ. Χτυπάει. Τι ήταν αυτό? Κάτι που θα έπρεπε να είχε μείνει στο πάτωμα της αίθουσας κοπής;

Θα μπορούσε να είναι η φθορά ενός σεναρίου όταν οι συντελεστές της εκπομπής έχουν εξαντλήσει και το υλικό πηγής και f#$ks να δώσει. Θα μπορούσε να είναι ένα πλάνο που ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να έχει ξανακαδράρει. Ό,τι κι αν ήταν, σε βγάζει αμέσως από την ιστορία.

Το μεγάλο πράγμα που με συνεπαίρνει με τη φαντασία και την επιστημονική φαντασία είναι όταν οι συγγραφείς και οι παραγωγοί δεν μπορούν να ενοχληθούν ακολουθώντας καθιερωμένους κανόνες στο σύμπαν. Στη συνέχεια, σε συνεντεύξεις που ακολούθησαν τις αντιδράσεις, όλοι ξαναπέφτουν στις ίδιες δικαιολογίες, “Είναι απλώς φαντασία! Είναι ούτως ή άλλως προσποίηση. Ποια είναι η μεγάλη υπόθεση; Ξεπέρασέ το!” Αυτοί οι συγγραφείς και οι παραγωγοί συνήθως δεν είναι λάτρεις των ειδών για τα οποία γράφουν ή διασκευάζουν και, ειλικρινά, θα πρέπει να μένουν σε αυτό που ξέρουν.

Για παρόμοιο νήμα ρίξτε μια ματιά Πράγματα που κάνουν οι ταινίες που οι άνθρωποι μισούν απολύτως.