Η χρήση γενετικών πληροφοριών είναι πλέον απαραίτητη για τη σύγχρονη αναπαραγωγή φυτών. Παρόλο που η αλληλουχία DNA έχει γίνει πολύ φθηνότερη από τότε που αποκωδικοποιήθηκε το ανθρώπινο γονιδίωμα για πρώτη φορά το 2003, η συλλογή των πλήρους γενετικών πληροφοριών εξακολουθεί να ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος του κόστους για την αναπαραγωγή ζώων και φυτών. Ένα κόλπο για τη μείωση αυτών των δαπανών είναι η αλληλουχία μόνο ενός πολύ μικρού και τυχαία επιλεγμένου τμήματος του γονιδιώματος και η συμπλήρωση των υπολειπόμενων κενών χρησιμοποιώντας μαθηματικές και στατιστικές τεχνικές. Μια διεπιστημονική ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν ανέπτυξε μια νέα μεθοδολογική προσέγγιση για αυτό, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS Genetics.

«Η βασική ιδέα της μεθόδου είναι να αναγνωρίσει «μπλοκ απλότυπου», με τα οποία εννοούμε μακρύτερες τομές στο γονιδίωμα που μοιάζουν πολύ σε διαφορετικά φυτά λόγω κληρονομικότητας, και να χρησιμοποιήσει αυτή τη δομή μωσαϊκού για τη συλλογή των υπόλοιπων πληροφοριών». λέει ο Δρ Torsten Pook από το Κέντρο Ολοκληρωμένης Έρευνας Αναπαραγωγής στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. «Στους πληθυσμούς αναπαραγωγής, οι αλληλουχίες που ολοκληρώθηκαν χρησιμοποιώντας αυτή τη νέα μέθοδο έχουν ποιότητα συγκρίσιμη με τη συλλογή εκατοντάδων φορές περισσότερων πληροφοριών από τον κλώνο του DNA». Στόχος των ερευνητών είναι η εκτροφή αραβοσίτου φυτά με χαμηλή ευαισθησία στον παγετό και τις ζημιές από την ξηρασία στο πλαίσιο του έργου MAZE. Η KWS Saat SE, εταίρος στο έργο, χρησιμοποιεί ήδη τη μέθοδο σε προγράμματα αναπαραγωγής λόγω της οικονομικής αποδοτικότητάς της.

«Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι η μέθοδος όχι μόνο μας επιτρέπει να ανιχνεύσουμε διαφορές σε μεμονωμένα νουκλεοτίδια στον κλώνο του DNA, αλλά και να αναγνωρίσουμε δομικές διαφορές που μέχρι στιγμής ήταν πρακτικά άχρηστες για σκοπούς αναπαραγωγής», λέει ο Pook. Όπως έχουν τα πράγματα, ωστόσο, η μέθοδος μπορεί επί του παρόντος να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά μόνο για ενδογαμικές σειρές στην αναπαραγωγή φυτών. Έχει ήδη προγραμματιστεί μια μελέτη παρακολούθησης για την επέκταση της μεθόδου σε οργανισμούς με κανονικό διπλό σύνολο χρωμοσωμάτων. Αυτό θα σήμαινε ότι η νέα τους μέθοδος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τα περισσότερα σπονδυλωτά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο PLoS Genetics.