One surprise from COP26 was an agreement between world leaders on a new set of rules for regulating carbon markets. This would allow countries to trade the right to emit greenhouse gases


Την αλλαγή του κλίματος, περιβάλλον, Παγκόσμια, Τίτλοι, Φτώχεια και ΣΒΑ

Γνώμη

Μια έκπληξη από το COP26 ήταν μια συμφωνία μεταξύ παγκόσμιων ηγετών σχετικά με ένα νέο σύνολο κανόνων για τη ρύθμιση των αγορών άνθρακα.  Αυτό θα επέτρεπε στις χώρες να εμπορεύονται το δικαίωμα να εκπέμπουν αέρια θερμοκηπίου

Διάφορα κράτη, και πολλές ομάδες περιβαλλοντικών εκστρατειών, υποψιάζονται ότι οι αγορές άνθρακα αποδυναμώνουν τη συνολική προσπάθεια μείωσης των εκπομπών. Πίστωση: Bigstock.

20 Δεκεμβρίου 2021 (IPS) – Μια έκπληξη από την COP26 – την τελευταία διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στη Γλασκώβη – ήταν μια συμφωνία μεταξύ των παγκόσμιων ηγετών σχετικά με ένα νέο σύνολο κανόνων για τη ρύθμιση των αγορών άνθρακα. Αυτό θα επέτρεπε στις χώρες να εμπορεύονται το δικαίωμα να εκπέμπουν αέρια θερμοκηπίου.

Το εμπόριο άνθρακα αποτελεί μέρος του τρόπου με τον οποίο οι χώρες σκοπεύουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους για μείωση των εκπομπών στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Παρισιού. Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο οι χώρες συμφώνησαν με αυτούς τους κανόνες μπορεί να δυσχεράνει τη Συμφωνία στον στόχο της να αποτρέψει την καταστροφική θέρμανση.

Οι αγορές άνθρακα ήταν κεντρικές για το σχεδιασμό του προκατόχου της Συμφωνίας του Παρισιού, του Πρωτοκόλλου του Κιότο του 1997, το οποίο δημιούργησε τρεις διαφορετικούς μηχανισμούς για την εμπορία άνθρακα. Οι αναπτυσσόμενες χώρες είχαν συνηθίσει να προσελκύουν επενδύσεις μέσω ενός που ονομαζόταν «Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης» (CDM) που επέτρεπε στις βιομηχανικές χώρες να επενδύσουν σε έργα μείωσης των εκπομπών στις αναπτυσσόμενες χώρες και να τις συνυπολογίσουν στους δικούς τους στόχους βάσει του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Πολλές βιομηχανικές χώρες ήθελαν να διατηρήσουν αυτού του είδους την ευελιξία στον τρόπο με τον οποίο εκπλήρωναν τις δικές τους υποχρεώσεις από τη συνθήκη.

Ως αποτέλεσμα, οι περισσότερες κυβερνήσεις επιθυμούσαν να διατηρήσουν τις αγορές άνθρακα ως μέρος της Συμφωνίας του Παρισιού. Στο Παρίσι το 2015, συμφωνήθηκαν οι γυμνοί μηχανισμοί παρόμοιοι με αυτούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο, αλλά χωρίς τις λεπτομέρειες που απαιτούνται για την εφαρμογή τους.

Τότε γιατί χρειάστηκαν έξι χρόνια για να συμφωνηθούν οι κανόνες που θα διέπουν αυτές τις αγορές; Αυτό ήταν περισσότερο από τα τέσσερα χρόνια που χρειάστηκαν οι χώρες για να κάνουν το ίδιο στο Πρωτόκολλο του Κιότο και, στην πραγματικότητα, αναδημιουργούσαν τους ίδιους μηχανισμούς. Τα προβλήματα στην επίτευξη συμφωνίας αυτή τη φορά ήταν τριπλάσια και δεν επιλύθηκαν ικανοποιητικά στη Γλασκώβη.

Πηγαίνοντας προς τα πίσω από το Κιότο

Διάφορα κράτη, και πολλές ομάδες περιβαλλοντικών εκστρατειών, υποψιάζονται ότι οι αγορές άνθρακα αποδυναμώνουν τη συνολική προσπάθεια μείωσης των εκπομπών. Καθώς η κλιματική αλλαγή έχει επιταχυνθεί την τελευταία δεκαετία, αυτές οι ανησυχίες έχουν γίνει πιο έντονες. Γιατί να εμπορεύονται οι εκπομπές αν όλοι προσπαθούν να τις μηδενίσουν; Υπάρχει αξιόλογα στοιχεία ότι τα έργα αντιστάθμισης άνθρακα – όπως τα αιολικά πάρκα, τα οποία μπορεί να χρηματοδοτήσει η εμπορία εκπομπών – απέτυχαν να επιτύχουν μείωση των συνολικών εκπομπών. Μια μελέτη του 2017 με επικεφαλής την Επιτροπή της ΕΕ διαπίστωσε ότι 85% των έργων που χρηματοδοτήθηκε από το CDM δεν είχε μειώσει τις εκπομπές.

Υπάρχουν επίσης θεμελιώδη ζητήματα σχεδιασμού στη Συμφωνία του Παρισιού που καθιστούν πολύ πιο δύσκολη τη δημιουργία αγορών άνθρακα στο πλαίσιο αυτής. Το Πρωτόκολλο του Κιότο εξέφραζε ως στόχους τις υποχρεώσεις των βιομηχανοποιημένων κρατών να μειώσουν τις εκπομπές τους. Αυτά θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε έναν σταθερό αριθμό δικαιωμάτων εκπομπών που παρείχαν στις αγορές άνθρακα ένα σαφές σύνολο λογιστικών κανόνων και δεικτών της ζήτησης της αγοράς.

Δεν υπάρχει τέτοιο σύνολο κανόνων στη Συμφωνία του Παρισιού. Αντίθετα, όλα τα κράτη υποβάλλουν τις εθνικά καθορισμένες συνεισφορές τους (NDC) – εθνικά σχέδια για τη μείωση των εκπομπών. Μπορεί να έχουν ή να μην έχουν στόχο εκπομπών και ποικίλλουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο υπολογίζουν τις εκπομπές ή ποιες πηγές εκπομπών περιλαμβάνουν στα σχέδιά τους.

Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια αγορά εάν δεν υπάρχει σαφής τρόπος μέτρησης του τι διαπραγματεύεται; Και πώς πρέπει μια χώρα που συναλλάσσεται με μια άλλη να προσαρμόσει το δικό της NDC για να αποφύγει τη διπλή καταμέτρηση, όταν ο σχεδιασμός του NDC κάθε χώρας ποικίλλει τόσο πολύ;

Και τι πρέπει να κάνουν οι χώρες με όλες τις πιστώσεις που δημιουργούνται στο σύστημα του Πρωτοκόλλου του Κιότο; Θα πρέπει απλώς να αναδιπλωθούν για να χρησιμοποιηθούν στις νέες αγορές; Θα έπρεπε απλώς να εγκαταλειφθούν; Ή υπάρχει κάποιος τρόπος να τους επιτραπεί η είσοδος αλλά να ελέγχεται η χρήση τους; Ιδιαίτερα πολλές πιστώσεις CDM παραμένουν και θα μπορούσαν να πλημμυρίσουν τις νέες αγορές και να υπονομεύσουν την ακεραιότητα των NDC.

Έξω ένας μπάτσος

Την πρώτη εβδομάδα του COP26, φαινόταν ότι αυτά τα ζητήματα θα συνεχίσουν να επιβραδύνουν τις διαπραγματεύσεις. Η Ινδία υποστήριξε την απεριόριστη χρήση των πιστώσεων CDM στο νέο μηχανισμό, ενώ οι Νήσοι Σολομώντος (που αντιπροσωπεύουν την ομάδα των Λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών) αντιτάχθηκαν στη χρήση τους. Τη δεύτερη εβδομάδα, αυτά τα ζητήματα είτε διαψεύστηκαν είτε συμφωνήθηκαν βιαστικά. ο οι έμποροι άνθρακα ήταν ευχαριστημένοι, όπως και οι διαχειριστές της διαδικασίας COP26 – η γραμματεία του ΟΗΕ και η κυβέρνηση του ΗΒ. Μπορούμε τώρα να δούμε το κόστος της αποτυχίας να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ακανθώδη ζητήματα.

Οι αποφάσεις της Γλασκώβης και για τα δύο άρθρα 6.2 και 6.4 της Συμφωνίας του Παρισιού είναι εξαιρετικά ασαφείς σε σύγκριση με τις αντίστοιχες για το Πρωτόκολλο του Κιότο. Οι ειδικοί σε αυτόν τον τομέα εξακολουθούν να αποκωδικοποιούν ακριβώς τι σημαίνουν σε πρακτικούς όρους. Είναι πιθανό τα κράτη να μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την αδιαφάνεια για να διπλομετρήσουν και να διεκδικήσουν πίστωση για τις ίδιες δραστηριότητες μείωσης των εκπομπών.

Οι χώρες υποτίθεται ότι ορίζουν τακτικά νέα NDC. Ταυτόχρονα, οι χώρες θα διαπραγματεύονται μεμονωμένες εμπορικές συναλλαγές εκπομπών. Είναι αδύνατο να αποφευχθεί η πιθανότητα για μια χώρα να παίξει με το NDC της – κάνοντάς την να φαίνεται πιο φιλόδοξη από ό,τι πραγματικά είναι μετρώντας τις ήδη συμφωνημένες συναλλαγές στο εσωτερικό της. Είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτό δεν αποδυναμώνει θεμελιωδώς τη φιλοδοξία των χωρών κατά την ενημέρωση των NDC τους.

Η παρακολούθηση του τρόπου λειτουργίας αυτών των μηχανισμών στην πράξη και του κατά πόσον έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα θα είναι σημαντική τα επόμενα χρόνια. Αν και είχε προαναγγελθεί εκείνη την εποχή ως μια σημαντική ανακάλυψη στην εφαρμογή σημαντικών τμημάτων της Συμφωνίας του Παρισιού, το σύμφωνο της Γλασκόβης για τις αγορές άνθρακα θα μπορούσε αντ ‘αυτού να θυμόμαστε ως την κατάργησή του.

Η συζήτηση

Μάθιου Πάτερσον, Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ

Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από Η συζήτηση με άδεια Creative Commons. Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο.



Source link

By koutsobolis

koutsobolis.com

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *